|
صفحه اول/ |
صدای مشترک از سوچی تا بروکسل: اعتراف به نقشآفرینی کشورهای منطقه در حل بحران افغانستان
/28.4.2018
نویسنده: میرویس قادری
از نشست سوچی تا کنفرانس بروکسل، همۀ کشورها به نقش و جایگاه کشورهای منطقه در حل بحران افغانستان اعتراف کردند.
هفتۀ گذشته نشست امنیتی سوچی با حضور مسوولان اطلاعاتی و امنیتی بیش از 110 کشور جهان در شهر سوچی روسیه برگزار شد. بحران افغانستان یکی از موضوعات مورد بحث در این نشست بوده است. رؤسای ارتش کشورهای روسیه و پاکستان به عنوان دو کشور فعال در قضایای منطقه، دربارۀ اوضاع امنیتی و پروسۀ صلح با مخالفان مسلح بحث و گفتوگو کردهاند.
رییس ستاد ارتش پاکستان به همتای روسیاش اطمینان داده است که اسلامآباد تلاش صادقانۀ خود را به خاطر جلب حمایت کشورهای منطقه از پروسۀ صلح افغانستان به کار میبندد.
اسلامآباد متهم است که به تعهداتش در زمینۀ حمایت از روند صلح افغانستان، عمل نکرده است. اکنون روسیه به عنوان متحد تازۀ پاکستان تلاش دارد که اسلامآباد را متقاعد سازد که از فرایند صلح با طالبان پشتیبانی کند. روابط روسیه و پاکستان به طور قابل توجهی بهبود یافته است. دو کشور به همکاری مشترک نظامی- امنیتی و اقتصادی موافقه کردهاند.
پس از تیرهشدن روابط امریکا با پاکستان، اسلامآباد به سرعت به سازمان همکاریهای شانگهای به ویژه دو ستون این سازمان- روسیه و چین - متمایل شده است. با این وضع، روسها با توجه به تأثیرگذاریشان در منطقه میتوانند در جلب حمایت پاکستان از پروسۀ صلح افغانستان موثر واقع شوند.
رهبران افغانستان در پانزده سال گذشته همواره تلاش کردهاند که حمایت اسلامآباد را از گفتوگوهای صلح به دست آورند. اما اسلامآباد هرگز به خواست کابل تن نداده است. مشاور امنیت ملی افغانستان در نشست سوچی باردیگر از اسلامآباد خواست که در راستای کشانیدن پای طالبان به گفتوگوهای صلح همکاری کند. آقای حنیف اتمر از اسلامآباد خواسته است که برخی از رهبران طالبان و فرماندهان آن گروه را به حکومت افغانستان واگذار نماید. اما اسلامآباد تا کنون به این خواست کابل واکنش نشان نداده است.
روسها متمایل هستند که زمینههای گفتوگو و تفاهمِ حکومت افغانستان را با طالبان فراهم سازند. اما ظاهراً ایالات متحدۀ امریکا و کشورهای ناتو از نقشآفرینی روسیه در قضایای افغانستان راضی نیستند. این امر به بیاعتمادی در میان کشورها در امر مبارزه با تروریسم و هراسافگنی دامنزده و زمینه را به گسترش جنگ و خشونتها فراهم ساخته است.
هرچند به تازهگی فرمانده کل نیروهای خارجی در افغانستان اعلام کرده است که نقش روسیه، چین و پاکستان در تأمین ثبات و ختم جنگ در افغانستان حیاتی است.
فرمانده ناتو در نشست پسین بروکسل، همزمان با تشدید فشارها به گروه طالبان، به تلاشها در راستای پروسۀ صلح با گروههای مخالف مسلح نیز پا فشرد و گفت که در این زمینه کشورهای منطقه میتوانند نقش مثبت و تأثیرگذار ایفا کنند.
اعضای پیمان ناتو همچنان در اعلامیهیی از قدرتهای منطقهیی خواستهاند که حکومت افغانستان را در راستای مبارزه بر ضد دهشتافگنی و تلاشها برای مذاکرات صلح حمایت کنند.
در اعلامیه سازمان ناتو به صورت مشخص از ایران و روسیه خواسته شده است تا"در ثبات منطقه با حکومت افغانستان همکاری کنند."
این درحالی است که نظامیان کشورهای غربی کمتر در پیوند به نقش کشورهای منطقه در قضایای افغانستان پرداختهاند. اظهارات تازۀ نیکلسون و اعلامیۀ سازمان ناتو دربارۀ اهمیت همکاری کشورهای چین، روسیه و پاکستان یک گام به پیش است و نشان میدهد که جامعۀ جهانی پی برده است که بدون حضور و سهم کشورهای چین، روسیه، ایران، هند و پاکستان نمیتواند کاری را از پیش ببرد. با این حال، در صحنۀ عملی هیچگونه تمایلی به همکاری مشترک با کشورهای منطقه وجود ندارد.
حکومت افغانستان تحت تأثیر دیپلوماتهای غربی سیاست یکجانبهگرایی را در مناسبات جهانی دنبال کرده و در دامن کشورهای مشخص سقوط کرده است. در سطح جهانی، ایالات متحده امریکا و کشورهای متحدش از حضور روسیه، چین و ایران در حل و فصل بحران افغانستان میهراسند. البته، متأسفانه در سطح منطقه نیز وحدت نظر در قبال بحران افغانستان وجود ندارد. تنها مرجع و آدرسیکه میتواند سامانمند به همکاری با افغانستان بپردازد، شانگهای است. سازمان شانگهای همۀ کشورهای منطقه را در خود جای داده است. روسیه، چین، هند و پاکستان، آسیای مرکزی و ایران که به عنوان بازیگران اصلی حوزۀ ما محسوب میشوند، در این سازمان عضویت و حضور دارند. به همین دلیل، میتوان روی نقش آن محاسبه کرد.
با گذشت یکونیم دهه از جنگ افغانستان، همۀ کشورهای جهان متقاعد شدهاند که بحران افغانستان راهحل نظامی و جنگی ندارد؛ اما در زمینۀ راههای غیرنظامی هیچ قدمی برداشته نشده است. به همین دلیل است که همه روزه خون صدها تن از طرفهای درگیر جنگ افغانستان به زمین میریزد.
با شروع عملیات بهاری طالبان، پیشبینی میشود که جنگ خونینی در راه است. در حال حاضر گزارشها میرساند که تلفات نیروهای امنیتی افغانستان به طرز نگرانکنندهیی افزایش یافته است. روزانه تابوتهای فرزندان جوان مردم به خانههای شان فرستاده میشود. متأسفانه با توجه به اختلافات ریشهدار و عمیق سیاسی- اجتماعی هیچ چشمانداز مثبتی برای ختم منازعۀ خونین جاری در کشور وجود ندارد. در چنین وضعیتی، بیشترین انرژی و زمان رهبران افغانستان صرف زدوبندهای انتخاباتی میشود.
|
فارسی.رو |
ارسال اين صفحه به دوستتان
برای چاپ
|
|
|
|